Ruimte maken voor verlies en rouw in therapie
Op 10 maart 2018 ben ik naar een symposium geweest in Antwerpen met dit als thema waar het nieuwe modellenboek gepresenteerd werd. Er was een ruime keuze in lezingen en workshops. Teveel haast. En tegelijk was dat ook zo mooi om te zien. Zoveel keuze. Zoveel gehoord. Zoveel gedaan. Ik had 3 lezingen, 8 workshops en theater op het programma staan, over LevendVerlies, LichaamsRuimte en ZiekZijnRuimte. Zomaar even een aantal quotes uit mijn aantekeningen om verder over na te denken.
- Het gaat over de (dis)continuiteit van het zelf narratief
- In je eigen netwerk kun je niet meer terecht in deze happy happy facebooktijden
- Luisteren alleen is niet voldoende; het gaat over presentie en interventie
- Onbereikbaar dichtbij: het is weg en tegelijk ben je er helemaal vervuld van
- De vechtscheiding is vechten en scheiden en scheiden houdt verlies in zich en dus rouw, maar voor rouw is geen tijd want het conflict neemt alle plek in
- We gaan pas luisteren naar het lichaam als het gaat piepen en daarmee zetten we het lichaam de mes op de keel
- Rouw is geen ziekte maar kan wel lijden tot verzuim
Het thema verlies en rouw neemt binnen mijn praktijk een steeds grotere plek in. En dat is zo mooi, want ook dat hoort bij het leven.
Helende tranen
3/2/2017
“Kun jij een alleenstaande vrouw begeleiden. Ik vraag het jou want ik weet dat je de opleiding doet rouw-en stervensbegeleiding en deze vrouw is haar kind verloren, in de rouw, zonder werk en ze wil graag hulp”.
Slik. Een kind verloren. Dat is niet niks, dat is misschien wel het grootste verlies dat iemand kan hebben. We plannen een kennismakingsafspraak in…. kijken of het klikt. En dat doet het…van begin af aan. De vrouw van 42, laat ik haar Emma noemen, komt heel onzeker over. Ze is na de dood van haar zoontje van 2 jaar, Robin, die ze alleen opvoedde, vooral veel alleen geweest. Ze heeft maar een heel klein netwerk. Ze is bang om over haar verdriet te praten omdat ze bang is dat het verdriet er niet mag zijn, dat ze het weg moet stoppen en dat kan ze niet.
De tranen komen als vanzelf en ze voelt dat het mag, dat het goed is. Dat over Robin praten, om Robin huilen, huilen om dat wat er niet meer is, om dat wat haar zoveel vreugde gaf, dat dat helpt om weer de wereld in te gaan. In de eerste gesprekken was er vooral ruimte voor het verlies van Robin, voor verdriet, voor de tranen. En langzaam aan ontstaat er meer ruimte voor haarzelf. Ze wil graag weer iets gaan doen, maar wat?
Samen ontdekken we dat een van haar kernkwaliteiten gastvrijheid is, dat ze graag in de detailhandel of horeca zou willen werken. Ik opper een werkervaringsplaats via de gemeente. En via de gemeente, die haar heel erg steunt, loopt ze nu twee dagen in de week stage in De Wereldkeuken. Ik begeleid haar nog even verder op haar pad. De onzekere vrouw die ze leek te zijn bloeit op en wordt met de dag krachtiger. Mooi om zo’n proces naar heelheid te mogen begeleiden.
Dankjewel Emma.
Routebeschrijving
